Sanrısal Psikoz

anahtarı çaba sarfetmek olan pembe kafeslerde; ruhsal imkansızlıktan varolması imkansız ak, kusursuz kurgularımı düşlerken ortalamayı bile magmanın en ırak köşesinden tasvir etmeye bir varsa demirleri eritmemin sırası başıma buyruk olmuş demektir. Başıma dank eden buyruklar bedenimi morartana dek içinde bulunduğum harlayan, kızgın, kırmızı ateşten kurtulmaya ant içtiğim şirazemin her zerresini, uzay boşluğuna terkettiğim kadrandan itibaren yarınım yokmuşçasına acımasızca parçaladığım müteferrik merdiven tahtalarını onarmak için kara delikten gladyatör cesaretiyle toplamamın gerektiğini mürettebatı olduğum geminin rıhtımdan kalkmasına yakın son çağrının yapılacağı, martıların bir önceki seferden bu yana gevreklerini çoktan sindirmiş, karınlarının guruldamaya başladığı sularda farkettim. Kendimden yeterince kaçmıştım, her defasında planlarıma sadık kalacağım yeminleri vermekten ağzımda keşfedilmeyen yara türleri can buldu çünkü başaramadığım olguları gözlerim gördüğünce kaçıyorum, kıskanıyorum, bu kaçma kalbimde ukteyle yara pompalıyor. Artık pespayeliklerden dilimi yoksun tutuyorum, korkularımın üstüne giderek hayallerime demir atmak tek gayem. İnsana kimse kendisinden başka kötülük yapamaz.